“Een flink deel van [de tentoonstelling] Black is beautiful is gewijd aan Negrophilia – liefde voor de zwarte cultuur – die in de jaren twintig in Parijs ontstond en later ook in Nederland werd opgepikt. ”
— De Volkskrant
‘Zwart was toen hartstikke hot en stond symbool voor het moderne leven’, stelt curator Esther Schreuder. Zwarte jazzmuziek werd populair en kunstenaars als Jan Sluijters en Kees van Dongen schilderden zwarte helden, onder wie beroemde boksers en danseressen van die tijd. Op een van de doeken van Van Dongen bijvoorbeeld is danseres Josephine Baker te zien, met de voor Van Dongen zo kenmerkende grote vrouwenogen met flapperende wimpers. Links onderin het portret schilderde hij een kleine afbeelding van haar hele naakte danserslijf, met benen die van elastiek lijken.
Het zwarte lichaam wordt hier gevierd, vereerd. Maar toch: ‘Europeanen en Afrikanen en Afro-Amerikanen dachten in stereotypen over elkaar’, schrijft Schreuder in de tentoonstellingscatalogus. ‘Het verschil tussen de twee ‘groepen’ bleek voor velen zeer aantrekkelijk en vaak erotisch geladen.’ Hoewel Van Dongen volgens Schreuder een van de weinigen was die de negers die hij afbeeldde bij naam in de titel noemde (in plaats van een titel als ‘negerdanseres’) sluimert in het werk dat hij maakte toch ook een gevoel van de zwarte als een exotische attractie.”